Men noemt mij vaak de dotsedaris
en dat bezorgt mij echt geen vreugd
omdat het als een klontje klaar is
dat het een naam is die niet deugt.
En zelfs op meer dan één manier!
Ik weet toch zelf best waar ik ben?
Dat is nooit daar, maar altijd hier,
hoe traag ik kruip, hoe hard ik ren.
En dotsen heb ik nooit gekund.
Ik zabber als een zabberslak,
ik robber als een robberrund,
maar dotsen? Dat is blauwe kak!
Ik koos een naam die bij me past,
noem mij het hiermitatiedier,
want dotsedaris geeft mij last,
ik ben nooit dáár… ik ben toch hier?
0 reacties