door de tijd beslagen
krijgen herinneringen een waas
zoals het lang ongebruikte glas
dat achter in de kast staat

weet je nog of je zoet of bitter dronk?
of het tikken van twee glazen klonk?
of daarbij ogen straalden, stemmen streelden?

je slaat breekbare gedachten tegeneen
en wat je toen zo zeker wist
tracht je nu opnieuw te weten

elk heden heb je slechts te leen
over de grens van het moment
ligt het druppelsgewijs vergeten

(Dit was het “Gedicht van de Stad Ronse” in 2010, naar aanleiding van de wedstrijd voor Gedichtendag. Eerst stond er een fout in de tekst, die werd na drie jaar eindelijk verbeterd, maar nu is wel het jaartal verkeerd…)

wat staan de ogen hoog vanmorgen
hoger dan de zon
dan de neus
die voelt hoe fris het is
en zich terstond een rode kleur aanmeet
gezelschap voor de mond

de nazomer, sleepboot van de herfst, passeert
scharlaken bakens door ochtendkou uitgezet

Knijp in mijn hart
mocht het bezwijken,
streel mijn grijze haren zwart.
Wrijf me warm met terpentijn
ontdoe me van de lagen schijn,
boenwas die ik als ambrozijn
aan ziel en lichaam heb gevoerd.

Leg dan op mijn geboortebed
je lakens van lankmoedigheid.
Wek mij met woorden van gemis
eens dit harnas genezen is
en ik weer klaar ben voor de strijd.

Met “Voyeur” won ik de eerste prijs in categorie C van de Julia Tulkens poëziewedstrijd 2010.

Te lezen op de achterkant van het scheurblaadje van 13 februari 2013 van De Druivelaar:

Lieverling

is het een woord dat reeds bestaat?
ik zoek het op
ik typ het in
hoe snel dat gaat!
in minder dan een kwart seconde
wordt het vijfhonderd keer gevonden
en ik die dacht…

sssst
niets gelezen, niets gehoord!
laat ik opnieuw beginnen

lieverling
hoorde je ooit een mooier woord?

de lage zon schildert een zebrapad
in onze diepe, lege tuin
de buren leveren boomzwarte verf
wij een grasgroene straat
daar waar het kippenhok niet staat
komen er al paaltjes uit de grond
met grijs kippengaas errond

zal ik oversteken? gaan kijken
waar ik later eieren zal rapen
stront van legstokken schrapen

ach, stel je voor dat het noodlot
de trein die ginder verder rijdt
vandaag plots van de sporen scheidt
zoals een dooier van het wit
dan tokken hier bij voorbaat
zulke intrieste weeskipjes

Voor de liefhebbers van Vlaamse dialecten zong ik het ook eens in het dialect van mijn jeugd. Dit is de streektaal van de regio ten noorden van Gent (Oostakker, Zaffelare, Lochristi…), niet te verwarren met het Gents, wat totaal andere klanken kent.

regen, regen, regen, het is zo triest
zie die blozende tomaten huilen in de groententuin
de boontjes schurken tegen elkaar aan
zoeken troost onder het doorbuigend blad
de sla staat met haar voeten in het nat
kon ze maar haar krullend kapsel schudden
dan vlogen druppels in het rond

ik sop door de paadjes van watersnood
red een courgette van de verdrinkingsdood
help een selder uit zijn lijden
met de belofte aan een warme pan en verse kruiden
“en…?”
nou vooruit, een flinke portie room!

Gedicht geschreven n.a.v. “Poëzie in het Park” (Amsterdam Wereldboekenstad zomer 2008 – het Bijlmerpark) en tot mijn verrassing gepubliceerd in de jaarbundel 2008 van de OBA (Openbare Bibliotheek Amsterdam). Toen Jos van Hest (die samen met Riet Lamers de bundel samenstelde) bij de voorstelling van de bundel vroeg of ik het gedicht ook ging zingen, spoorde dat mij aan om tijdens de lange autorit naar huis een gezongen versie te bedenken. Deze is een “vertaling” naar het Vlaams dialect van mijn jeugd. Hieronder staat een poging tot fonetische notering van dit dialect.

Van de reëne in de soepe

reëne, reëne, reëne, ’t es zuû triestig
zie nekieër oe dat die bleuzende tomatten
schriemen in de groenselhof
de beuntjes schurken teën mekoar
zoeken truûst onder ’t deurbuiënd blad
de saloa stoa mee eur voeten in ’t nat
kost ze moar eur krullen schudden
dan vloën druppels in ’t ronde

ik soppe deur de wegelingskes die onder woater stoane
‘k redde een koerzet van de verdrinkingsduû
‘k elpe nen selder uit zijn lijën
mee de belofte oan een weirme panne en verse kruiën
“en?”
allez veuruit, een goeë scheute ruûm