24/11/2012: Net terug van het concertje georganiseerd door mijn pianojuf en waar alle leerlingen die dat wilden een stukje mochten komen spelen… voor “écht” publiek! Net mijn eerste “échte” afgang achter de rug… Ik heb dat stukje niet tientallen maar honderden keren geoefend, tot groot jolijt van mijn huisgenoten. Ach, het kon slechter… Ik had kunnen flauwvallen, schreeuwend de zaal uitlopen, of een hartinfarct krijgen. Mijn zoon had minder zenuwen, die speelde een quatre mains met de juf én daarna een stukje dat hij zelf gecomponeerd had, zonder aarzeling, slechts met een lichte blos op de jeugdige wangen.
Ik droeg ook onderstaand gedicht voor, en dat ging mij veel beter af dan het spelen.
Vleugellam
ze komt weer uit een muziekdoosje
alles past bij haar stralend blauwe glimlach
“zelfs mijn schoenen!”
al hadden glazen muiltjes haar beter gestaan
op de vleugel geen partituur
wel een gedicht met toepasselijke titel
ik kan niet goed lezen op bevel
moet dan net geen woorden spellen
maar doe een poging, om haar te plezieren
prevel “mooi” want ik geloof dat ik het mooi zou kunnen vinden
als niet tien pianovingers knipten om mijn aandacht
ik stuntel door de les
het gaat goed
het gaat fout
het gaat goed fout
dat ik me zo dom voel
en dat ik daar niet tegen kan
ik ben de zoveelste deze week
ze steekt het op het seizoen
misschien heb ik trage vingers
sufferds, net als mijn tenen
die niet eens triangel spelen
0 reacties