nog kind was ik
toen ik reeds mijn schouder leende
aan haar die mij het leven gaf
jonge benen zijn zo sterk
ze droegen wat de liefde
in moeders zakdoeken beweende
maar we hadden ook plezier
en van dat lachen werd ik groot
tot het moment waarop de dood
haar op zijn lijst heeft gezet
boeken moesten het tij proberen keren
passages waarin men niet stierf
maar leefde, werden mijn gebed
wij gingen als zovelen
een ommegang langs dokters
om de woekering te bezweren
sindsdien
als onrecht mij de adem neemt
kwaadheid als een toorts ontvlamt
slaat weer mijn moeders laatste uur
waarin zij mijn onmacht zalft
0 reacties