ze werd zo oud als ik nu ben
toch leek zij ouder, toen
gezien door de kwieke ogen van de jeugd
wij liepen sedert lang in een doodlopende straat
ik dacht dat zij het wist
we hebben er nooit over gepraat
ik heb haar deuren aangewezen
waarachter knusse kamers en daarachter zonnige tuinen
met een zetel waarin zij kon zitten
zoals men voor een kind een sprookje voor zou lezen
ze knikte, deed alsof ze me geloofde
soms bleef ze zelf staan voor een huis
waar ze wou rusten
op krachten komen
dan knikte ik, als waren het gedeelde dromen
dat elke deur op slot zou blijken
werd door ons nooit uitgesproken
zij ging voorop, ik zwaaide nog,
wetend dat zij niet meer om zou kijken
(24 februari 1990)
Een prachtig ingetogen gedicht dat heel veel tederheid en liefde weergeeft. Je slaagt erin het afscheid van je mama (ik veronderstel dat het over haar gaat?) op een lichtvoetige manier te verwoorden. Dit is geen droefgeestig gedicht. Integendeel, het maakt alle positieve herinneringen weer levend. Niets dan lof hiervoor!
Mooi Vera !
Het geeft duidelijk weer hoe je je op dat moment voelde en waarschijnlijk veel mensen zich voelen in een soms uitzichtloze toekomst..
Prachtig zoals je het beeldend beschrijft, Vera. Ook mooi ingetogen en gevoelig.