Onze dochter heeft tijdens deze soldenperiode twee weken een studentenjob in een kledingwinkel. Na een week heeft ze vreemd genoeg nog steeds niet terloops vermeld dat ze een of ander kledingstuk mooi vindt. Wanneer ik ernaar vraag en zeg dat ik haar best iets nieuws wil kopen, antwoordt ze tot mijn verbazing dat ze zovéél ziet dat haar bevalt, maar dat ze “niet echt iets nodig” heeft. Omdat ik het een unieke gelegenheid vind om eens in die winkel rond te snuffelen terwijl zij er als verkoopster staat, zeg ik bij het ontbijt dat ik in de loop van de dag eens langskom. Ik spreek haar in de winkel aan met “juffrouw” en vraag wat mode-advies, waarop ze giechelend antwoordt: “Maar máma!”
Van de topjes-in-kleuren-die-nergens-in-mijn-outfit-passen laveer ik naar de jurken-met-foute-prints en vandaar naar de broeken-in-te-grote-maten. Hé? Hangt daar in het rek met rokken-waarvan-ik-er-genoeg-heb niet de rok die ik reeds likkebaardend bekeken had toen hij nog trots deel uitmaakte van de Nieuwe Collectie? Redelijk lang, opvallende bordeauxrode en beige print op een witte achtergrond, charmant! Wat had ik deze heerlijke rok toen niét nodig. Maanden later, in de solden, hing hij er nog, aan de helft van de prijs. Toen had ik hem al iets minder niet nodig, maar ik deed hem toch niet het plezier met hem een pashokje in te duiken. Zie, een jaar na onze eerste kennismaking maakt hij schuchter weer zijn opwachting, aan minder dan een derde van de oorspronkelijke prijs, net in mijn maat! Ik gris hem mee achter het gordijn.
Ik heb natuurlijk niets dat er op past, dus heb ik wél een shirt of truitje nodig. Jammer genoeg heeft het aparte beige truitje een diep decolleté waardoor het nogal snel over één schouder schuift. Dergelijk decolleté smeekt om een sjaaltje, eentje waar een opvallend metalen accessoire aan bengelt, zodat ik twijfel of het niet eerder als ceintuur bedoeld is. De juffrouw met de mij zeer bekende naam op het naamplaatje verzekert mij dat het wel degelijk om een sjaaltje gaat.
Op weg naar de kassa kan een opdringerige paspop mij nog net overtuigen van de absolute noodzaak van een extra T-shirt in het Nieuwe-Collectie-Bordeaux. “Ach kind,” zeg ik terwijl ik mijn aankopen op de balie leg, “eigenlijk had ik niets nodig, maar ik vind het zo plezant dat ik, wanneer ik die kleren zal dragen, kan denken dat jij het bent die ze hebt ingescand.” “Tuurlijk,” gniffelt ze, terwijl ze het grijs gileetje-dat-haar-in-de-middagpauze-zo-goed-stond (een ongelooflijk koopje!) inscant en op mijn stapeltje legt. Gelukkig ken ik de inhoud van haar kleerkast: er is véél dat daar op past!
(juli 2013)
0 reacties