Home » Columns » Gelikt

Gelikt

Volgens onze vriendelijke buren (of gebuurlijke vrienden) heeft Piet Huysentruyt na het sluiten van zijn vorig restaurant in Frankrijk al een nieuwe zaak geopend. Niet zomaar een restaurant! Eén waar je naar verluidt je bord mag aflikken! Ik geef toe dat ik mij in de intimiteit van de huiskring ook wel eens durf bezondigen aan dergelijke smakeloze – maar soms, aaaaahm, onvermijdelijke, oooooh – handeling, maar in een restaurant (al mag het van de chef) zie ik het mij nog niet snel doen.

Ik stel mij daar volgend tafereel bij voor: een tafeltje waaraan een romantisch dineetje werd genuttigd, man en vrouw (of man en minnares of een vrouw en haar vrouw, kiest u maar, ik ben ruimdenkend) genieten nog van elkaars gezelschap terwijl de ober de borden komt weghalen. “Oh? U hebt de borden niet… u-weet-wel… – knipoog – schoongemaakt op Huysentruyts wijze? Want dat mag hier namelijk!” Het koppel kijkt de man een beetje gegeneerd aan. “Nee, dank u wel.” “Zeker weten? U laat dat kabeljauwgraatje in een zweempje van mousselinesaus met een zalfje van een half erwtje zomaar aan het bord kleven? En ook dat vezeltje van varkenshaas in dat vleugje provençaalse saus met dat kruimeltje aardappelgratin?” “Tja, het is niet echt onze stijl om…”

Met een nauwelijks hoorbare zucht neemt de ober de borden weg, haast zich naar de keuken, ondertussen denkend: “Het is niet echt onze stijl… blablabla… nee, dank u… pfuhpfuhpfuh… Denken ze soms dat het míjn stijl is?! Hoe denken ze dat die borden weer gelikt in de kast komen te staan? Ik ben die varkensgraat met provençaalse mousselinesaus en erwtengratin zat! Straks bestellen ze ook nog een crème blanche en een dame brûlée… bah!”

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *