De laatste keer dat ik een product voor gezichtsverzorging kocht in de Aldi en mij liet leiden door de leeftijdsaanbeveling op de verpakking kwam ik ietwat bedrogen uit. Gezien mijn leeftijd zich ondertussen in het rechtse derde bevond van het balkje (met als uiterste waarden links -20 en rechts 60+), kocht ik de weekkuur met ampullen voor de “rijpere huid”. Toen ik een halve ampul op mijn linker handpalm uitgoot en met mijn rechter wijsvinger met “voorzichtige bewegingen” de substantie op mijn gezicht en hals aanbracht, zag ik eruit als een rijpere makreel in de olie: vettig en glimmend. Stel je voor dat ik een héle ampul had gebruikt! De olie trok geeneens in en na een uur glibberde ik nog steeds door het huis, blij dat ik de deur niet meer uit moest. Toegegeven, de rest van de ampullen leende zich prima voor het marineren van spareribs, het invetten van de taartvorm, het smeren van de deur naar de berging en van de pistons van de trompet van onze zoon.
Ik zou dan ook niet snel opnieuw zwichten voor een verzorgingsproduct uit de Aldi, tot ik begin deze week een restant zag liggen van de éénmalige voorraad “Multi-intensief serum”. Op de vier laatste doosjes kleefde namelijk een knalgele kortingsticker en ik kan zeer slecht weerstaan aan felgekleurde stickers. Drie euro… dat is voor niets, trompetolie kost meer! Het lichtblauwe balkje dat de leeftijdsaanbeveling aangaf, stopte valselijk aan 35 jaar. Pfoe! Ik zou het doosje wel met de niets verradende bovenkant op de transportband aan de kassa leggen. Bovendien zat er gletsjerwater in het serum! Andere vrouwen moeten een dure skireis boeken om nog maar in de buurt van een gletsjer te komen. Oh, er zat ook Aloë Vera in, this was a product with my name on it!
Omdat mijn vorige flacon net leeg was, begon ik nog diezelfde dag het Aldi-product te gebruiken. Wauw… wat trok dat snel in de huid, wat voelde dat lekker fris, en bovenal: wat een ongelooflijk lekkere geur! Nooit eerder had ik een crème of serum dat zo lekker rook… Help, er lagen slechts drie flesjes meer!!!
Vandaag moet ik weer in Ronse zijn, na hier en daar wat oponthoud, spurt ik de winkel binnen, recht naar de bak met overschotjes… en gris er het laatste flesje uit. Er zijn twee kassa’s open. Aan de ene staat een lange rij klanten, aan de andere staat enkel een koppel en dáárvoor een oudere dame die reeds aan het afrekenen is. Het koppel is werkelijk de volledige lengte van de transportband aan het volstouwen met hun aankopen. Ik steek het flesje in de lucht en vraag of ik héél alsjeblieft voor mag. Geen probleem! Ik neem al drie euro klaar in de hand en kijk op mijn uurwerk: oef, ik zal het halen om op tijd te zijn in de pianoles. Hoewel… Het dametje voor mij blijkt haar voorraad kopertjes aan het ruilen voor enige boodschappen. Nadat een berg stukjes van één, twee en vijf cent geteld is, zegt de verkoopster dat er nog “six euros nonante-cinq” te kort is. Wat het dametje betaalt met stukjes van dix et vingt centimes… Tot die laatste cinq natuurlijk, daarvoor diept ze nog vijf één cent-stukjes op uit haar jaszak. En nu is de nog immer glimlachende en geduldige kassierster bezig met alle stukjes in de juiste vakjes van haar kassa te steken… De kleine piercing in haar rechterneusvleugel knipoogt ondertussen naar me. Ik maak me niet druk. Van stress krijg je rimpels en ik ben momenteel vermomd als 35-jarige.
(28/11/2013)
0 reacties