Ondertussen zijn de verkiezingen achter de rug en de stemmen geteld. Ik was ook opgeroepen om bijzitter te zijn in één van de telbureaus van Oudenaarde. Heb ik dus de zonnige zondagnamiddag (én avond, ik was pas om 21u30 thuis) in een muf klaslokaal doorgebracht. Ik had me wel mooi opgemaakt en chique gekleed: strakke, spierwitte broek, pastelkleurig t-shirt, donkerblauw flatterend gileetje en hooggehakte witte schoenen met allerlei felgekleurde motieven, alsof ik naar een feest ging! Zo uitgedost zou ik er het beste van maken. Reed ik Oudenaarde binnen, ietwat verontrust dat ALLE parkeerplaatsen aan de rand al bezet waren, naderde de markt en zag dat die ook al bomvol stond: HELP! Reed er toch maar op en hoppa, zag ik een mevrouw naar haar wagen stappen. Had ik zomaar direct plaats! Nu ja, direct… toen… ze… ein… de… lijk… haar… au… to… ge… start… had… en… weg…ge…re…d…e………n was.
Zwierig stapte ik de wagen uit en pikkelde toen zo goed als ik kon telkens OP de kasseistenen van de markt (en niet ertussen) op weg naar de school waar de festiviteiten zouden doorgaan. Hoge hakken zijn een ramp! Mijn pianojuf loopt constant bevallig te wezen op van die stelten. Wat zij kan, kan ik ook, dacht ik. Niet dus. Toen ik tot aan de schoolpoort gestrompeld was (de huisnummers bekijkend: ha, 24,… 26,… 28,… nog één! hoera, 30!) stond daar een politieagent. “Het is wat verder mevrouw, op de brief stond ’30’, maar het is ginder, waar die andere agent staat.” Die andere ingang ken ik maar al te goed, dat is de ingang die mijn zoon altijd moet nemen. “Oh nee,” zei ik tegen de agent, “nog zó ver? Ik weet niet of ik tot ginder geraak, op deze schoenen. Ik wou namelijk ook eens op hoge hakken lopen.” De politie, uw vriend? Pft, hij stelde niet eens voor om me tot ginder te dragen. Dus zat er niets anders op dan zo waardig mogelijk verder te schrijden, voetje voor voetje. Toen ik eindelijk op de speelplaats stond en gevonden had in welk gebouw ik verwacht werd, zag ik dat “mijn” telbureau zich op de tweede verdieping bevond. Trappen beklimmen met hakken gaat gelukkig beter dan ik verwachtte: gewoon op je tenen, je hielen niet gebruiken. Ach, ik zou me niet vrijwillig kandidaat stellen, maar al bij al was het nog een aangename namiddag in leuk gezelschap. ’s Avonds heb ik een lekker lang voetbad genomen… en daarna ben ik in mijn knalroze, overmaatse crocs gestapt.
Ik zat ook op het 2de verdiep om mijn telplicht te vervullen. Ik dacht ook: “Daar gaat mijn mooie zondag”.
Maar het is al bij al nog meegevallen, maar ik zit toch liever in de voormiddag bij het telbureau.